29 december 2015
Zoals gewoonlijk zijn we weer
vroeg wakker door de oproep van de moskee. Deze keer helpen onze buren ook mee
om ons vroeg wakker te maken, want die zijn erg luidruchtig aan het praten met
elkaar en hebben duidelijk niet door hoe gehorig het is.
We proberen nog even te
blijven liggen en staan uiteindelijk rond acht uur op om te ontbijten. Terwijl
we op het terras zitten, rijdt er een vrachtauto over de weg die een enorme
stofwolk veroorzaakt. Dat is het nadeel van zoveel zand langs de weg!
Na het ontbijt lopen we via de
receptie om te kijken hoe laat we morgenavond opgehaald worden. We kunnen het
rustig aan doen: pas om tien over half negen zal de bus ons oppikken om naar
het vliegveld te gaan.
Nu willen we echter nog niet
aan naar huis gaan denken! We gaan terug naar onze kamer, frissen ons even op
en genieten dan van het zonnetje op het balkon. Rond half twaalf gaan we naar
beneden om nog een kwartiertje bij het zwembad te zitten. Zwemmen kunnen we nu
niet, want om twaalf uur worden we (als het goed is!) opgehaald door een
taxichauffeur die ons naar de krokodillenpoel zal brengen.
Tijdens het wachten maken we
een praatje met wat andere mensen die in het hotel verblijven. Tegen twaalf uur
lopen we naar de voorkant van het hotel en precies volgens afspraak staat onze
taxichauffeur daar.
We vertrekken richting de
krokodillenpoel, die bij het plaatsje Bakau ligt. De weg die we volgen, is het
eerste gedeelte gelijk aan de route van eergisteren naar Banjul. Na ongeveer
twintig minuten gaan we een andere weg op en komen we langs het nationale
voetbalstadion van Gambia.
Het voetbalstadion van Gambia
Onze chauffeur vraagt ons dan
of we het vervelend vinden als hij even langs een winkel rijdt om een cheque af
te geven. Omdat we geen haast hebben, geven we aan dat we dit geen probleem
vinden. De chauffeur slaat af, parkeert de auto bij een winkel en stapt uit met
de cheque. Zodra hij weg is, komt er meteen een vrouw naar ons toe met de
verkoopslogan “Nice bananas”. Ze dringt echter niet erg aan en geeft het snel
op als we met elkaar gaan praten.
Binnen een paar minuten is
onze chauffeur terug en vervolgen we onze weg naar Bakau. De Gambiaanse snelweg
laten we nu achter ons. Tussen vervallen huizen en over armoedige straten
rijden we door. Onze chauffeur vertelt ons dat de krokodillenpoel officieel in
het plaatsje Kachikally ligt, dat aan Bakau grenst. Qua armoede is het precies
zo erg als Bakau en net als we ons af beginnen te vragen of het wel allemaal
goed gaat, zijn we bij de ingang van de krokodillenpoel.
De ingang van de krokodillenpoel
Aan onze chauffeur vragen we
of we nu de helft van het afgesproken bedrag moeten betalen. Hier wil hij
echter niets van weten, we hoeven pas te betalen als we terug bij het hotel
zijn. Hij gaat ons ook voor naar de ingang en bestelt twee kaartjes voor ons.
Vervolgens loopt hij met ons het museum in dat bij de krokodillenpoel hoort.
In het museum geeft hij ons
meer informatie over wat we zien, zoals het traditionele masker dat gedragen
wordt bij bijvoorbeeld trouwerijen en naamceremonies. In Gambia is het namelijk
de gewoonte dat de naam van moslimsbaby’s pas op de achtste dag na de geboorte
bekend wordt gemaakt. Dit gebeurt tijdens een feestelijke bijeenkomst met
familie en vrienden van de ouders van het kind.
Traditioneel Gambiaans masker
Naast informatie over
tradities in Gambia zien we in het museum ook verschillende muziekinstrumenten.
Sommige instrumenten worden echt gebruikt om muziek te maken, andere
instrumenten zijn meer bedoeld om boodschappen mee door te geven.
Boodschappen doorgeven met een trommel
Een ander gedeelte van het
museum gaat over de geschiedenis van Gambia tijdens de Tweede Wereldoorlog. Er
hangen foto’s van soldaten en er wordt uitgelegd welke rol zij gespeeld hebben
in de oorlog.
Soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog
De vierde en laatste ruimte
van het museum gaat over Gambia als Engelse kolonie en heeft foto’s van een
bezoek van de Engelse koningin aan het land. Ook zijn er foto’s te zien die de
geschiedenis vertellen van de krokodillenpoel.
Foto's van het bezoek van de Engelse koningin
Onze chauffeur neemt ons
vervolgens mee naar buiten. Achter het museum is een soort bos met aparte en
hoge bomen. De hoogste boom van het bos is speciaal: daar worden traditioneel moslimjongetjes
besneden.
De hoogste boom van het bos
Iets verderop is een hek
waarvan een gedeelte ontbreekt. Zo kunnen we kijken op het landbouwgebied. Door
de droogte groeien de gewassen niet hard, maar er zijn toch vrouwen hard aan
het werk op het land.
Landbouwgrond
We lopen verder door het bos
langs het hek en kijken af en toe naar de droge landbouwgrond. Dan ineens, als
we ons omdraaien, blijkt dat we al vlakbij de krokodillen staan. Onze chauffeur
brengt ons naar de gidsen van de poel, die ons mee zullen nemen naar de dieren.
Ineens al vlakbij de krokodillen
Nog een beetje voorzichtig
komen we dichterbij. Is het echt wel veilig om zo dichtbij zulke gevaarlijke
dieren te zijn? Wanneer er eentje beweegt, krijgen we het dan ook even benauwd,
maar het beest zoekt alleen maar wat zon op.
Gaat het wel goed?
Wat meer gerustgesteld komen
we nog dichterbij. We durven de dieren nu aan te raken en poseren uitgebreid
voor de ene na de andere foto.
Even poseren!
Onze gids neemt ons vervolgens
mee naar de zijkant van de poel en vertelt ons waarom het gebied als heilig
wordt gezien door de lokale bevolking, met name vrouwen. Als een vrouw namelijk
niet zwanger kan worden, komt ze naar de poel en wast ze zich met het water
eruit. Hierdoor zou ze vruchtbaarder worden. Gezien de toestand van het water
zetten wij onze vraagtekens erbij…
Van dit water zouden vrouwen vruchtbaarder worden...
Iets verderop langs de poel
zien we nog meer krokodillen. Deze mogen we van onze gids niet aanraken: het
zijn vrouwtjes die of eieren hebben gelegd of kleintjes hebben en daarom
agressief kunnen zijn.
Kom niet te dicht bij mama in de buurt!
We maken nog wat foto’s en lopen
dan een stukje terug, waarbij we wat kleine krodilletjes zien en ook een varaan.
Een varaan vlakbij de poel
Terug bij de krokodillen
vooraan krijgen we de opdracht de beesten een pootje te geven. Nu we weten dat
ze niets doen, durven we dit wel! We hebben namelijk al door dat de dieren erg
lui zijn. Dit komt omdat ze volgepropt worden met eten. In het wild eten ze
eigenlijk maar één keer per week en nu krijgen ze én ’s ochtends én ’s avonds een
aantal kilo voedsel.
Geef pootje!
Onze gids vraagt ons
vervolgens of we misschien een kleine donatie willen doen, zodat ze eten kunnen
blijven kopen voor de krokodillen. Dit vinden we geen probleem. We geven hem
wat geld en lopen dan – langs de krokodillen – terug naar de ingang.
Langs de krokodillen naar de ingang
Bij de ingang is nog een
souvenirwinkeltje en een schilder nodigt ons uit om zijn schilderijen te
bekijken. Dan stappen we weer in de taxi om terug te rijden door de armoedige
straten van Kachikally en Bakau.
De straat voor de krokodillenpoel
Zonder problemen komen we
terug bij het hotel. We bedanken onze chauffeur uitgebreid, betalen hem de
afgesproken prijs voor de rit en geven hem uiteraard nog een fooi. Dan lopen we
naar onze kamer, pakken onze strandspullen en gaan dan zo snel mogelijk naar
het strand. De temperatuur is namelijk flink opgelopen.
Op het strand duiken we gauw
het water in van de Atlantische Oceaan. Er zijn flinke golven, maar de stroming
is gelukkig minder sterk vandaag. We vermaken ons dan ook prima in het koele
water, want nu de zon voluit schijnt, is het op het strand bijna niet om uit te
houden.
Hoge golven, maar toch heerlijk afkoelen
Aan het einde van de middag
gaan we terug naar het hotel. We frissen ons op en lopen dan naar het
restaurant 2Rays, waar we eerder ook gegeten hebben. De man van het restaurant
herkent ons en vindt het hartstikke leuk dat we teruggekomen zijn.
Tijdens het eten – dat opnieuw
heerlijk smaakt – zien we dat er een groep voorbij loopt met een gemaskerde man
voorop. Ze lopen midden op de weg, zodat het verkeer langzamer moet gaan rijden
en de kinderen die de man volgen om geld kunnen vragen. Ze blijven ook
stilstaan voor het restaurant, maar komen niet het terras op.
De gemaskerde man van de stoet
Na het eten praten we nog even
met de ober van het restaurant voor we teruglopen naar het hotel. Omdat het nog
redelijk licht is, blijven we even zitten op de ligstoelen bij het zwembad.
Morgen is alweer onze laatste dag in Gambia, de vakantie is echt voorbij
gevlogen! We vinden het echter ook wel weer leuk om naar huis te gaan en thuis
Oud en Nieuw te kunnen vieren. De temperatuur zullen we alleen wel gaan missen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten