Zondag 23 juli 2017: Embilipitiya → Induruwa
Vandaag is alweer onze laatste
echte reisdag in Sri Lanka. De vakantie is gelukkig nog niet voorbij, we hebben
nog een aantal stranddagen in het vooruitzicht, maar het is wel de laatste dag
dat we een lange rit zullen maken in onze grote, roze bus. Onderweg zullen we
nog stoppen bij een weeshuis voor olifantjes en bij het oude fort Galle.
De dag begint vroeg, aangezien
we al om kwart over acht in de bus moeten zitten. We nemen een douche, kleden
ons aan en ontbijten beneden in het restaurant. Daarna is het terug naar de
kamer om tanden te poetsen en in te pakken, uitchecken en naar de bus! Daar
blijkt dat er een aantal groepsgenoten niet lekker zijn. Ook de reisleider
voelt zich niet helemaal goed. Voor hen is het extra fijn dat vandaag de
laatste lange rit is.
Rond kwart over acht
vertrekken we. We rijden in ongeveer een halfuur naar het Elephant Transit
Home. Dit is een soort weeshuis voor kleine olifantjes die geen moeder meer
hebben. In het Elephant Transit Home worden ze opgevangen en gevoerd. Zo kunnen
ze weer aansterken. Ze mogen er blijven tot ze maximaal zes jaar oud zijn,
daarna gaan ze terug het wild in. Uiteraard worden ze vrij gelaten in nationale
parken, zodat ze in de gaten gehouden kunnen worden.
Voor we naar binnen gaan, ziet
onze reisleider twee kleine uiltjes in een boom. Ze zijn lastig te zien, omdat
ze heel erg verstopt zitten. Als we ze toch met moeite gezien hebben, gaan we
het Elephant Transit Home in. Aan het einde van een pad is een uitkijkplatform
gebouwd. Het kijkt uit op een grote vlakte met wat bomen in het midden, een
klein meertje en een overdekt gedeelte. Er lopen al een paar olifantjes, die
spelen met de takken die op de grond liggen.
Olifanten in het Elephant Transit Home
Rond negen uur begint het
voeren van de olifantjes, waar we voor gekomen zijn. De olifanten, die elders
in het nationale park bij het ‘weeshuis’ verblijven, verzamelen zich in een
nette rij en mogen in groepjes naar het overdekte gedeelte komen. Daar worden
ze gevoerd met behulp van een trechter en een lange slang.
Even wachten in de rij en dan in groepjes naar de drinkplaats!
De eerste olifantjes die
komen, zijn duidelijk nog erg jong. Ze hobbelen braaf naar de overdekte plaats,
happen naar de slang en drinken hun melk. Dan gaan ze de open vlakte op. Wat
wel opvalt, is dat ze moeten gehoorzamen: als ze terug willen komen, worden ze met
een tak geslagen tot ze weg gaan.
Het voeren van de olifantjes
De grotere olifanten komen wat
later. Als ze klaar zijn met drinken, mogen ook zij nog even ‘spelen’. Een
grote olifant, die een kunstbeen blijkt te hebben, vindt vooral het water erg leuk.
Zijn kunstbeen is geen enkele hindernis, hij gebruikt gewoon andere olifanten
als steuntje!
Zo'n kunstbeen is geen probleem!
Terwijl de olifanten in
groepjes drinken, kunnen we ze goed bekijken. Een aantal hebben duidelijk
littekens, waarschijnlijk door de gebeurtenis waarbij ze hun moeder kwijt zijn
geraakt. De littekens geven ook aan dat er een zeer grote kans is dat hun
moeder niet meer leeft.
Een van de olifanten met littekens
Het liefst zouden we blijven
kijken naar de olifantjes, maar we hebben nog een lange rit voor ons. We
verlaten het ‘weeshuis’ en gaan de bus weer in. Ruim anderhalf uur rijden we
over de hobbelige Sri Lankaanse weg voor we stoppen bij een restaurant met
uitzicht over de oceaan. Hier zullen we koffie drinken.
We maken wat foto’s bij het
water, terwijl we wachten op onze drankjes. Veel foto’s kunnen we niet maken:
het begint ineens te regenen. Gelukkig duurt de bui niet lang.
Uitzicht bij de koffiestop
Na de koffie maken we een
praatje met de bijrijder van de bus. We hebben een beetje medelijden met hem:
we hebben gezien dat hij vaak het zware werk moet doen (met koffers sjouwen) en
dat hij een beetje het slaafje van de reisleider is (we hebben hem bijvoorbeeld
de tas van de reisleider zien dragen, in plaats van dat hij dat zelf doet). Ook
heeft de reisleider vanochtend verteld dat hij per dag vijftig cent fooi per
persoon krijgt, terwijl de chauffeur het dubbele krijgt. We besluiten samen dat
hij van ons nog wat extra fooi krijgt.
Als iedereen klaar is met
koffie drinken en foto’s maken, vervolgen we onze rit. Het is een weinig
interessante rit, aangezien er niet echt iets bijzonders te zien is. We rijden
een stuk over de snelweg en stoppen uiteindelijk bij een hotel vlakbij fort
Galle voor de lunch. Buiten is het erg warm en benauwd, het regenbuitje van
eerder heeft nauwelijks voor verkoeling gezorgd.
Ook binnen in het restaurant
is het warm. Na de lunch lopen we dan ook even een rondje op zoek naar het
zwembad van het hotel. Daar zitten we een paar minuten met onze voeten in het
water, wat wel voor verkoeling zorgt. Vervolgens gaan we terug naar de groep,
omdat er nog een groepsfoto gemaakt moet worden. Na de foto bedanken we met z’n
allen de reisleider en krijgt hij van veel mensen nog een fooi.
Met het officiële gedeelte van
de reis achter de rug gaan we verder richting fort Galle. Dankzij het
tv-programma Wie is de Mol? kijken mijn vriend en ik hier allebei erg naar uit.
We verheugen ons erop door de smalle straatjes te lopen en dingen te herkennen
van het programma. Helaas krijgen we een nare verrassing: de bus rijdt een
stukje door het fort zonder te stoppen en gaat er dan weer uit. Foto’s konden
we alleen vanuit de bus maken.
Moon Bastion, gefotografeerd vanuit de bus
Langzaam ontstaat er in de bus
wat gemor. Waarom konden we niet stoppen? De reisleider staat op en spreekt ons
toe. Het was zijn keuze het zo te doen, omdat er een paar zieke mensen in de
groep zijn en die het liefst zo snel mogelijk naar het hotel willen. Een van
onze groepsgenoten reageert terug met dat er ook genoeg mensen zijn die het
fort wel wilden bekijken. Onze reisleider besluit om te gaan stemmen: wie wil
er terug naar het fort en wie wil er naar het hotel? Omdat er een meerderheid
is die stemt voor teruggaan, keert de bus alsnog om.
Het is niet heel veel tijd die
we krijgen: binnen 20 minuten moeten we terug bij de bus zijn. Zodra de
chauffeur stopt, sprinten mijn vriend en ik naar buiten. We willen namelijk graag
Bastion Utrecht zien, omdat we in de buurt van Utrecht wonen. We gaan
letterlijk rennend door de straten, waarbij we nog net iets zien van de VOC, van
wie het fort vroeger was.
Hier hebben 'De Mol' Margriet en kandidaat Martine ook gestaan
Buiten adem bereiken we de
rand van het fort. In de verte zien we een toren, die bij Bastion Utrecht
hoort. We hebben echter geen tijd om erheen te lopen, dus houden we het bij een
foto.
De vuurtoren (links) met ernaast het punt Bastion Utrecht
We gaan snel terug richting de
bus, maar zetten onderweg nog wel even het straatje op de foto. Het is echt
jammer dat we geen tijd hebben om verder op verkenning te gaan, want we hadden
nog veel meer willen zien.
Een van de vele smalle straatjes in fort Galle
Bij de bus zetten we nog even
de Nederlands Hervormde Kerk op de foto, ook een bekende uit Wie is de Mol?.
Dan moeten we helaas de bus weer in en fort Galle achter ons laten.
De Nederlands Hervormde Kerk
Via de snelweg rijden we naar
Induruwa, waar ons laatste hotel is. Onderweg probeert de reisleider nog wat
reclame te maken voor de stadstour in de hoofdstad Colombo, die we de laatste
dag kunnen doen. We vliegen echter om kwart over drie ’s nachts terug, dus wij
blijven liever overdag in het hotel, zodat we uitgerust aan de vlucht kunnen
beginnen. Meer mensen denken er zo over, iets wat onze reisleider niet lijkt te
waarderen: hij blijft benadrukken dat de stadstour de beste optie is en dat een
late check-out duur is. Wij zijn al vastbesloten: het wordt een late check-out!
Als we bij het hotel aankomen,
dat er prima uit ziet, bedanken we de chauffeur en de bijrijder en geven we ze
beiden nog een extra fooi. Dan willen we naar onze kamer, maar dat kan niet
voor we beiden voor de sleutel getekend hebben. Het liefst willen we de late
check-out nu regelen, alleen wil de reisleider ons eerst bij elkaar hebben. Hij
moet namelijk een lijst maken van iedereen die mee gaat naar Colombo. Het wordt
een ‘lijstje’: slechts acht mensen gaan mee.
We willen een tweede poging
doen de late check-out te regelen, maar opnieuw mag dit niet: de reisleider
moet eerst zijn kantoor bellen om door te geven hoeveel mensen er meegaan naar
Colombo. Vervolgens meldt hij dat de prijs van de excursie omhoog gaat, omdat
er te weinig mensen mee gaan.
Dan mogen we eindelijk
proberen een late check-out te regelen. We vragen het aan een man, die achter
de balie staat. Hij belooft te kijken, we moeten alleen even vijf minuten
wachten. Tot onze verbazing loopt hij weg… en komt niet meer terug.
We vragen het aan een vrouw
achter de receptie, die reageert alsof we haar verteld hebben dat de wereld
vergaat. Pas als onze reisleider erbij komt, begint ze iets te regelen.
Natuurlijk vragen we een bevestiging, want we weten dat het anders echt niet
geregeld is.
Met de uitgeprinte bevestiging
gaan we naar onze kamer, die niet ver weg is. We kleden ons meteen om en duiken
dan in het zwembad. Dat hadden we even nodig! Het is een lange dag geweest, we
hebben een lange reis achter de rug en we zijn ook zeker moe van alle indrukken
van de afgelopen twee weken.
’s Avonds kunnen we nog
genieten van een prima maaltijd voor we moe in ons bed ploffen. De komende
dagen kunnen we gelukkig heerlijk bijkomen van de bijzondere reis, waarover we
zeker nog lang na zullen praten.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten