Woensdag 3 januari
2018 (+ donderdag 4 januari 2018)
Het is vandaag alweer onze
laatste dag in Senegal. We kunnen nog wel de hele dag van zon en zee genieten,
want ons vliegtuig vertrekt pas om vijf over tien vanavond.
Omdat we pas zo laat vliegen,
proberen we nog iets uit te slapen. Door de vermoeiende dag van gisteren lukt
dit aardig. We vragen ook bij de receptie of we later uit kunnen checken en dit
kan: pas om drie uur hoeven we de kamer te verlaten.
We gaan op ons gemak voor de
laatste keer ontbijten. Stiekem verheugen we ons op een bakje yoghurt met
muesli thuis, want de broodjes met smeerkaas komen ons inmiddels redelijk de
neus uit. Toch bewaren we er nog een paar in onze rugzak voor de lunch.
Voor de laatste keer ontbijten met dit uitzicht (foto gemaakt met telefoon)
Na het ontbijt maken we ons
klaar voor onze laatste dag aan het strand. Ook pakken we alvast zo veel
mogelijk in, zodat we dat straks niet meer hoeven doen. Dan installeren we ons
op twee ligbedjes op het strand. We kijken een tijdje naar het water, waar best
hoge golven te zien zijn.
De ochtend gaat snel voorbij:
we liggen, nemen nog een duik en doen vooral rustig aan. Wel houden we het
nieuws vanuit Nederland in de gaten in verband met de storm die daar verwacht
wordt. We zijn echter snel gerustgesteld, want als we – nadat we ons gedoucht
en omgekleed hebben en met onze ingepakte koffers naar de receptie zijn gegaan
om uit te checken – weer kijken, zien we dat het vliegtuig keurig op tijd
vertrokken is vanaf Schiphol.
Voor ons breekt nu de tijd van
het lange wachten aan. We zitten bij het kinderzwembadje met onze voeten in het
water en doen maar een kaartspelletje om de tijd door te komen.
Wachten bij het kinderzwembadje met een kaartspelletje en foto's maken van de reisknuffels...
Om vijf uur
lopen we voor de laatste keer over de stoffige zandstoep naar het centrum om
iets te eten. Het enige restaurant dat open is, is de pizzeria, dus eten we
daar nog één keer. Het personeel herkent ons en bedient ons erg vriendelijk.
Als we afrekenen, geven we daarom iets meer fooi, iets wat de serveerster bijna
niet kan geloven.
Voor de laatste keer in het centrum van het dorp (foto gemaakt met telefoon)
We lopen terug naar het hotel
en doen nog een laatste spelletje tafeltennis voor we bij de receptie wachten
op de bus die ons naar het vliegveld brengt. De bus is keurig op tijd: precies
om kwart over zeven stopt hij bij de receptie. De koffers worden op het dak
gehesen, we stappen in en gaan op weg naar het vliegveld.
De weg die we rijden, komt ons
bekend voor: zo zijn we gisteren ook gereden. Van het landschap genieten is er
niet bij: de chauffeur heeft het gaspedaal goed ingedrukt…
Ruim op tijd zijn we op het
vliegveld. Zodra we uitgestapt zijn, begint de chaos. Sommige mensen willen al
naar binnen, andere mensen lopen een andere kant op en een vervangende
reisleider probeert ons bij elkaar te houden. Wij volgen hem rustig naar
binnen, waar de chaos redelijk onder controle lijkt. We sluiten aan in de rij
voor de eerste koffercontrole, die vrij vlot gaat.
Als we door de controle zijn,
kijken we rond: waar moeten we heen? Een vliegveldmedewerker ziet ons kijken en
wil weten of we van TUI zijn. Dit bevestigen we, waarop er haastig een balie
geopend wordt, zodat we in kunnen checken.
Terwijl we wachten, krijgen we
gezelschap van onze reisleidster. Ze vraagt ons nog naar de excursie, waarop we
eerlijk antwoorden dat de gids niet veel in het Engels verteld heeft, maar meer
alleen in het Frans. Hier is ze een beetje boos over, want dat was immers niet
de afspraak. Ze belooft nog met de gids te spreken.
Inmiddels zijn we aan de beurt
om in te checken. Hoewel het een nieuw vliegveld is, lijken de computers niet
te werken en moeten onze namen handmatig op een lijst opgezocht worden.
Gelukkig staan we erop en krijgen we onze boarding pass. Daarmee moeten we door
de volgende controle, die ook weer even tijd in beslag neemt. Dan staan we
eindelijk in de vertrekhal: een ruimte met een winkel met belastingvrije
artikelen, een tijdschriftenwinkeltje en verder alleen wat stoeltjes. Ter
vergelijking: de hal van station Utrecht Centraal is groter.
We wachten bij de gate en zien
dat ons vliegtuig al aangekomen is. Het is echter niet duidelijk wanneer wij
aan boord mogen. Daarom maken we nog maar even gebruik van het toilet (een
ouderwets gat in de grond…) en kopen we nog een flesje drinken voor aan boord.
Ineens gaan er mensen in de rij bij de gate staan. Blijkbaar is de bedoeling
dat we gaan boarden, hoewel er geen omroepbericht is geweest en er ook mensen
nog niet door de controle zijn.
Na een chaotisch
boardingproces zijn we bij het vliegtuig. Dat zal straks eerst nog naar Banjul
in Gambia vliegen, wat betekent dat er nog heel veel mensen aan boord zitten.
We moeten nu gewoon een plekje aan boord zoeken, straks krijgen we onze eigen
plaatsen.
We nemen plaats op rij 15,
precies bij de vleugel. Daarom krijgen we nog wat extra veiligheidsinstructies
voor we vertrekken. Bij het vertrek kijken we elkaar even geschrokken aan: er
was namelijk een heel raar geluid te horen. Moeten we met dit toestel echt nog
helemaal terug naar Amsterdam?
Gelukkig gebeurt er tijdens de
vlucht niets, hoewel het een alles behalve plezierige vlucht is: doordat de
vliegtijd maar vijfentwintig minuten is, komt het vliegtuig niet goed op hoogte
en hebben we veel last van turbulentie.
Eindelijk landen we op de
luchthaven van Banjul, waarbij de piloot nog even goed de remmen test. Dan
moeten alle passagiers met eindbestemming Banjul uitstappen. Wij moeten blijven
zitten, maar krijgen daarna weer te horen dat we toch van boord gaan. Als we
uitstappen, krijgen we een plastic overstapkaartje, wat we mee moeten nemen de
bus in. De bus brengt ons naar de vertrekhal.
Het plastic overstapkaartje dat we krijgen (foto gemaakt met telefoon)
De vertrekhal komt ons erg
bekend voor: dit kennen we nog van twee jaar geleden, toen we in Gambia waren. De
hal is nog niets veranderd: het is nog even vol en benauwd als toen en zelfs de
stoeltjes blokkeren nog steeds één van de uitgangen.
Rond half twaalf worden de
overstappassagiers opgeroepen om naar voren te komen. Onze overstapkaartjes
worden ingenomen en er wordt gevraagd of we ons paspoort hebben. Ze kijken er
echter niet in, ze willen alleen maar zien dat we een paspoort hebben.
We gaan de bus weer in en
worden terug naar het vliegtuig gebracht. Nu kunnen we wel op onze eigen plaatsen
zitten. We installeren ons en wachten af. Precies om middernacht vertrekt het
vliegtuig bij de gate. We volgen het autootje met zwaailichten naar de start-
en landingsbaan. Het vliegtuig moet eerst de hele baan af en draait dan, omdat
er maar één start- en landingsbaan is. Dit wisten we nog van de vorige keer.
Dag, Afrika! (foto gemaakt met telefoon)
Na ongeveer tien minuten taxiën,
rijdt het autootje met zwaailichten als een gek weg, terwijl het vliegtuig
wacht tot de startbaan vrij is. Dan geeft de piloot gas en vertrekken we zonder
vreemde geluiden richting Amsterdam.
Vrij snel na het vertrek
krijgen we een maaltijd geserveerd. Vervolgens proberen we te slapen, wat bij
mij beter lukt dan bij mijn vriend. Ik word wakker als we boven Spanje vliegen
en nog tweeënhalf uur te gaan hebben. Buiten zien we lichtjes van steden,
waarschijnlijk Madrid. We vliegen door richting Frankrijk, waar we nog een
appelkoek als ontbijt krijgen.
Uiteindelijk komen we bij
Parijs in de buurt. Hier wordt de daling al een beetje ingezet en dat merken
we: de turbulentie wordt een stuk erger. We mogen niet meer lopen, wat een
oudere dame die met een stok het vliegtuig in kwam negeert: zij kan toch nog
wel even naar het toilet?
Het laatste stuk van de vlucht
is één en al turbulentie. Ook maakt het vliegtuig grote bochten boven
Amsterdam, omdat de landingsbaan waarschijnlijk nog niet vrij is. Na nog een
extra rondje landt de piloot het vliegtuig vrij stevig op de Polderbaan. We
taxiën naar gate G02, waarna we eindelijk weer rustig grond onder onze voeten
hebben.
Redelijk snel kunnen we het
vliegtuig uit. We gaan naar de paspoortcontrole, waar we zo doorheen zijn, en
wachten bij de bagageband op onze koffers. Het duurt even, want de koffers uit
Banjul zijn eerst uitgeladen, maar dan kunnen wij ook onze bagage van de band
halen. We gaan de aankomsthal in en lopen meteen door naar een restaurantje. We
hebben namelijk heel erg genoten van het weer en de bijzondere ervaringen in
Senegal, maar één ding hebben we toch wel erg gemist en dat is een ouderwets
broodje met Hollandse kaas!
